خودم را در صفحه ی سیاه و کوچیکش یافتم…امواج سوالات به صخره های فکرم میخوردند؛ با دیدن شئ جدید پسر عمه غرق در شگفتی بودم.
طفلی شش ساله ی سرکش بودم که به رسم عادت مقل جن زده ها از این اتاق به آن اتاق خانه ی مادربزرگ می دویدم؛بازی عای همیشیگی تر تنهایی، در انتظار رسیدن هم سن هایم.در یکی از اتاق ها یک چیز به شدت توجهم را جلب کرد؛مقابلش رفتم، خودم را در صفحه ی سیاهش پیدا کردم؛چقدر جم و جور است ولی کیبورد دارد اما چرا بهم چسبیده است؟!!نکند این را خودشان سرهم کردند بالاخره فامیل اند دیگر ازشان کارهای عجیب بعید نیست.این که همان کامپیوتر ایت ولی چرا انقدر کوچک؟دستی به کیبوردش کشیدم حس خوبی داشت؛اسم عجیبی دارد Lenovo. این اسمی بود که با ادغام ذهنی الفبای فارسی و انگلیسی خواندم. پسر عمه از مسافرت آمده است، اوهم که عشق کامیپوتر و این چیزهاست؛نکند این کامپیوتر مسافرتی است؟اصلا اگر مسافرتی است چرا به برق وصلش کرده؟ این جمله ی آخر خنده دار بود نه؟ مربوط به افکار یک بچه ی شش ساله است آن هم در ۱۳ سال پیش ولی هنوزم بعضیا این را میگویند که اگر قابل حمل است پس چرا بیشتر وقت ها باید شارژر به آن وصل باشد؟
در اوج جهالت به سر می بردم که، صاحبش آمد؛ من هم سراسیمه می‌خواستم فرار را به قرار ترجیح دهم که به کامپیوتر دست ساز،مسافرتی یا اصلا هرچیز پسر عمه دست زده بودم، اما خب به هرحال چندین روز بعد توی همان تعطیلات عید نوروز اسمش را یادگرفتم؛لپتاپ، چقدر عجیب…
راستی Lenovo هنوز هم کیبورد هایش همانقدر حس خوبی می دهند.(این هم از طرف خودم به من ۶ ساله)